Antropomorfik(İnsan Biçimcilik) Fantezi
Siyah İnci, konuşan hayvanlar kavramını yeni bir düzeye taşıyan antropomorfik bir fantezi romanıdır. Aslında, Anna Sewell alt türü etkili bir şekilde yarattı. Antropomorfizm, insan özelliklerinin insan olmayan varlıklara verilmesidir. Yazarların insan özelliklerini veya eylemlerini insan olmayan şeylere atfettiği edebi bir araç olan kişileştirmeye benzer - örneğin, "somurtkan gökyüzü". Bununla birlikte antropomorfizm, insan olmayan karakterlerin tamamen insanmış gibi davranmasını sağlar. "Kırmızı Başlıklı Kız"daki kurt veya "Kaplumbağa ve Tavşan"daki başlık karakterleri antropomorfize edilmiştir.
Antropomorfize edilmiş hayvanlar fabllarda ve peri masallarında ve hatta 
Alice Harikalar Diyarında 'da (1865) yer almış olsa da, Sewell bütün bir romanı onların etrafında merkeze alan ilk yazarlardan biriydi. Çalışmasını "hayvan otobiyografisi" olarak adlandırdı. Yine de Beauty ve onun at arkadaşları tamamen insanlaştırılmamıştır. Daha sonra 
Söğütlerdeki Rüzgar'da (1908) 
Kenneth Grahame’in karakterlerinin yaptığı gibi kıyafet giymezler, insanlarla konuşmazlar veya kendi toplumları yoktur, ancak birbirlerine ifade ettikleri insan benzeri düşünceleri ve duyguları vardır.
Antropomorfize edilmiş hayvanlar, özellikle hâlâ empati kurma yeteneğini geliştirmekte olan genç okuyucular için özellikle sempatik görünebilir. Sewell, atlara karşı daha fazla sempati kazanmak için birinci şahıs anlatımını kullanarak okuyucularını atın deneyiminin derinliklerine taşıdı. Hem birinci şahıs anlatımı hem de antropomorfizm, Sewell'in birincil amacına hizmet ediyor: atlara daha iyi davranılmasını savunmak.
Sewell yalnızca çocuklar için bir kitap yazmayı amaçlamasa da, ana karakterleri antropomorfize edilmiş 19. ve 20. yüzyılın başlarındaki romanların çoğu çocuk kitabı olarak sınıflandırılacaktı. Bu sınıflandırma, 
George Orwell’in hiciv yorumları için antropomorfize edilmiş hayvanları kullanan romanı 
Hayvan Çiftliği (1945) ile değişmeye başladı. 
Garth Stein'ın 
Yağmurda Yarış Sanatı (2008) gibi bazı modern yetişkin romanları anlatıcı olarak antropomorfize edilmiş hayvanları kullansa da, "konuşan hayvan" kitaplarının çoğu hala çocuklar için yazılmaktadır. Bu türün klasikleri arasında 
Stuart Little 'ın Maceraları (1945), 
Charlotte'un Sevgi Ağı (1952), The Cricket in Times Square (1960) ve 
Bayan Frisby ve Gizemli Kurtarma Ekibi (1971) yer alır.
Viktorya dönemi İngiltere'sinde toplum
Viktorya dönemi İngiltere'sinde sosyal yapı iyi tanımlanmıştı. Yüzyıllardır olduğu gibi, bir süre Siyah İnci’in sahibi olan kont gibi soylular en fazla gücü elinde tutuyordu. Squire Gordon gibi toprak sahibi olan aristokrasi ve zengin eşraf, üst sınıfın üyeleri olarak görülüyordu. Üst sınıftakilerden bazıları, örneğin fabrika sahipleri ve büyük işletmeler gibi, paralarını miras almak yerine kazanmış olabilir ve servetlerini miras alanlar tarafından küçümsenmiş olabilir. Bazı hükümet üyelerini de içeren üst sınıf, ülkedeki mali ve siyasi gücün çoğunu elinde tutuyordu. Oğulları da aynı okullara gittiler ve genellikle kendi çevreleri içinde evlendiler, böylece sosyal ve ekonomik statülerini korudular.
Orta sınıf, Viktorya dönemi İngiltere'sinde yeni bir gelişmeydi. 1750'lerden 1900'lerin başlarına kadar süren Sanayi Devrimi'nin toplumsal ve mali değişimleri, mali açıdan önceki zamanlardan daha istikrarlı olan dükkan sahipleri gibi insan grupları yaratmıştı. Ne zengin ne de üst sınıfa dahil olacak kadar eğitimli, yine de belirli üst sınıf davranışlarını arzuladılar. Kısaca İnci’nin sahibi olan Bay Barry, muhtemelen orta sınıfın bir üyesidir.
Sosyal hiyerarşide onların altında işçi sınıfı olacaktır: daha az finansal istikrara veya eğitime sahip olan ancak çoğu vasıflı işçi olan insanlar. John Manly ve diğer baş seyisler, işçi sınıfının bir parçası olacaktı. İnci’yi ahırdan kiralayan insanlar ya orta sınıf ya da işçi sınıfı bireyleri olacaktır.
İşçi sınıfının en altında vasıfsız işçiler olacaktır. Bazı uzmanlar bu grubu kendi "alt sınıfına" ayırır. Taksi şoförleri işçi sınıfına/alt sınıfa girerdi. Ancak Jerry Barker, kendi atlarını alacak kadar para biriktirdiği ve kendi işini yürüttüğü için zirvede.
Beauty'nin deneyimleri, birlikte yaşadığı insan sınıfından etkilense de, Anna Sewell yalnızca üst sınıftan bireylerin iyi bakım sağlayabileceği fikrini kesinlikle reddediyor. Jerry Barker, işçi sınıfından bir adam ve İnci’nin sahip olduğu en iyi sahiplerden biri, oysa kontun karısı, atlara kötü davranan bir aristokrat.
Hayvan hakları
Anna Sewell, Siyah İnci’yi "nezaket, sempati ve atlara karşı anlayışlı bir muamele uyandırmak için" yazdı. Sewell romanında, dizginler (yatak dizginleri olarak da adlandırılır) gibi kısıtlayıcı ekipman kullanarak atların kuyruklarını yanaştırma ve araba atlarına aşırı yükleme ile ilgili sorunları gündeme getiriyor. Bir kontrol dizgisi, atın sırtından geçen, başının üzerinden geçen ve atın ağzındaki bite bağlanan bir raptiye parçası (aksesuar veya ekipman) veya bir kayıştır. Bu dizgin, atın başını belirli bir noktanın ötesine indirmesini engeller; bu, çok sıkıysa at için rahatsız edici veya acı vericidir.
Kitap yayınlandığında, aktivistler bunun hayvan hakları hakkında bir sohbeti ateşleyeceğini umuyorlardı. Hayvanlara insanca muamele edilmesinin savunucuları, kopyaları ahır işçilerine dağıtacak kadar ileri gitti. Pek çok uzman, kitabın kontrol dizgisinin kullanımını azaltmaya yardımcı olduğuna inanıyor. Kuyruk yerleştirme gibi diğer uygulamalar, tartışmalı olmalarına rağmen bugün hala bazı at sahipleri tarafından kullanılmaktadır.
Atların Özellikleri ve Kullanım Alanları
Genç bir at bir taydır; tay erkek veya kısrak dişidir. Yetişkin dişi at bir kısraktır, kısırlaştırılmamış yetişkin bir erkek bir aygırdır ve kısırlaştırılmış bir erkek bir iğdiştir. Siyah İnci erkek bir attır, ancak Viktorya dönemine ait hassasiyetler, onun bir aygır mı yoksa iğdiş mi olduğu konusunda herhangi bir açıklama yapılmasını engeller. İğdiş edilmiş hayvanlar ve kısraklar genellikle aygırlardan daha kolay idare edilebilir şeklinde algılanır. Boyut olarak, atlar 1.2 metreden kısa midillilerden 1.82 metreden uzun büyük bir ata kadar değişebilir. Atlar, boyutlarına rağmen "savaş ya da kaç" mekanizmasıyla çalışırlar ve genellikle tehlikeden kaçarlar.
Hayvan standartlarına göre, atlar oldukça zekidir, ancak beyinlerinin çoğu duyusal bilgilerin yorumlanmasına adanmıştır. Pek çok at, özellikle sakin mizaç yerine hız için yetiştirilen safkanlar olmak üzere, çok gergin ve kolayca korkabilir. Atalarının at yarışları kazandığı düşünülürse, Siyah İnci gerçekten de bir safkan olabilir. Atların iyi hafızaları var gibi görünüyor ve birçok farklı görevi yerine getirmek için eğitilebilirler. Sewell, Siyah İnci'deki hayvan karakterlerini antropomorfize etse de, at davranışlarına ilişkin açıklamaları oldukça gerçekçi.
Atların ayakları, toynakları gibi son derece hassastır ve kolayca yaralanır. Toynak, insan tırnağı gibi keratinden yapılmıştır. Romanda İnci, ihmal veya uygun olmayan bakım sonucu birden fazla bacak ve ayak yaralanmasına maruz kalır. Atlar her gün birkaç kez beslenmelidir ve çeşitli yiyeceklerle en iyisi yapılmalıdır. Atların dişleri öncelikle tahılları ve otları öğütmek için tasarlanmıştır. İnci'nin arkadaşı Zencefil'ın yaptığı gibi atlar da ön dişleriyle kıstırabilir.
Atlar, tarihin çoğu için birincil ulaşım araçlarından biriydi. Siyah İnci yazıldığında, atların pratik kullanımı azalmaya başlamıştı. 18. yüzyılın ortalarında İngiltere'de başlayan Sanayi Devrimi ve buharlı lokomotifin gelişmesi, makinelere olan ilginin ve bağımlılığın artmasına neden oldu. Çiftçilik, ürün yapma ve ulaşım araçlarındaki bu değişiklikler, Sewell'in atlar ve makineler arasındaki farka yaptığı vurguya bilgi veriyor, bu konu defalarca gündeme getirildi. At arabaları ve çiftlik araçları, kısa mesafeler için hala birincil ulaşım aracıydı, ancak Siyah İnci'nin yayınlanmasından sonraki 50 yıl içinde, arabalar ve uçaklar çoktan kullanılmaya başlandı.
·
124 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.