Etrafta hepimize fazlasıyla yetecek kadar alan var. Aslında ufkumuz hiç bir zaman bize kol mesafesinde olmuyor. Orman yada göl yalnızca benim kapımın dibinde durmakla kalmıyor, bir bakıma hep açılmaya devam ediyor, bizim aşina olduğumuz bir şey haline gelerek bayatlıyor, bir şekilde el koyulup çitler ile çevriliyor, doğanın elinden alınıyor. Ben nasıl bu engin alanı, birkaç kilometre genişliğindeki bu tenha ormanı kendime özel bir yer haline getirmeyi başarmıştım? Ya da insanlar bu alanı neden bana terk etmişti? En yakın komşumla aramda bir buçuk kilometre mesafe bulunuyordu ve bir tepenin zirvesine çıkmadan, yani kulübemin bulunduğu seviyeden etrafa baktığımda sekiz yüz metre karelik bir alan içerisinde gözüme hiçbir ev görünmüyordu. Ufkumun sınırlarını istediğim gibi içinde dolaşabildiğim ormanlar belirliyordu, bir tarafımda gölün kıyısının yakınından geçen demiryolunu; diğer tarafımda da ormanın eteklerini takip eden çitleri görüyordum, ancak çoğunlukla ağaçsız ve ıssız bir ovadaymış gibi, sanki New England'da değil de Asya'da Afrika'da yaşıyormuşum gibi hissediyordum.
Sayfa 9 - ZeplinKitabı okudu
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.