“Melankoli insanı. Acılı imgelemiyle insan bilgisinin sınırlarını yoklayan bir serhat akıncısı. Tahayyülün isyanı, aklın çitlerini aşan bir isyan. AŞKINLIĞIN DUYGUSUNU İÇİNDE GEZDİREN İNSAN. HAZZIN DEĞİL, İÇSEL HUZURUN DEFİNE AVCISI. Modernitenin dehşetleri karşısında sus pus, ruhunu mezatta kaybeden, ‘absürdite çağı’nda uyum sağlayarak yok olmayı seçen insanın karşısına dikilmiş bir hayalet. Bu hayaleti de son çıkan ilaçlarımızla savacak, ruhundaki ıstırabı bir cin çıkarma ayiniyle savuşturacak mıyız? Hüznün kanatlarıyla, dünyaya dokunmadan uçuşan bu kelebeklerin hayatlarımızı nasıl güzelleştirdiğini, dillerinden dökülen şiirlerin, yazıların, notaların dünyayı nasıl yaşanılası kıldığını fark etmeksizin, sıradanlığın cehennemine mi hapsedeceğiz onları?”