Depremler geçirmiş,
Ağır hasarlı bir binayım ben.
Dışarıdan bakıyor, İnsanlar bana.
Bir kolonumu çatlamış görüyor.
Oysa içimde,
Sütunlar yıkılmış duruyor.
Ataktayım görünsem de,
Beynim,
Depremler geçiriyor.
Bütün her şeye rağmen,
Allah'a iman,
Beni ayakta tutuyor.
Hareketli bir hayatın sonunda, Varacağım yeri de biliyorum:
Yola çıkamayan,
Ve de kendisiyle yol gidilmeyen,
Antika bir aracın,
Sonu görünüyor.
Modeli eskimiş,
Marşı vurmayan,
Devrinin, Eski model,
Bir arabası gibi.
Olsun,
Vursa da hayat,
Beynimden beni.
Son nefesime kadar,
Olsa da azar azar,
Yapacağım elimden geleni
Varsın zaman,
Yutsun sermayemi.
Ve toprak,
Çürütsün bedenimi.
Değil mi ki;
Ölüm,
Etrafımızdan bir bir,
Hepimize görünüyor.
Ve az ileride kabir,
Ağzını açmış,
Bekliyor...
Sonrası mı?..
Sonrasını,
Yalnızca "O" biliyor.
Korku ile ümit,
Dua ile amel,
Mükafat ile ceza
Rahmet ile gazap arasında,
Meçhul bir Araftayım.
Gazabının adımları,
Vursa da şimdilik kalbimi,
Ama rahmetinin dalgaları,
Evet,
"Zatına farz kıldığı”
Rahmetinin dalgaları,
Bütün ruhumu sarıyor.
Sait Şahin
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.