Rasim Özdenören’in güçlü kalemini yorumlamak haddime değildir. Anca okurken ne hissettiysem onları aktarabilirim..
15 başlıklı hikayeden oluşan bir kitap aslında. Akıcı gidiyor okurken farklı bir düşüncelere daldırıyor. Tasvirler sayesinde canlansada gözümüzde hemen oturmuyor her şey, düşündürüyor. İnsanı, doğayı, duygularını çok güçlü tasvirlerle aktarmış. Okurken sanki kahramanın yanındaymışsında onun gibi etrafında olup bitenlere anlam veremiyormuşsun gibi..
İlk birkaç hikaye de pek bir şey anlayamadım hatta birbirinden farklı hikayeler gibi algıladım, ilerleyen başlıkların altında bir noktada birleşmeye başladı. Aslında hikayeler tam olarak olay örgüsüyle bir birine bağlı da değil. Hikayedeki karakterlerin düşünceleri aktarılıyor. Karakterlerin ruhsal durumlarının tahlilleri yapılıyor.
Kalabalık içersinde yalnız olan insanın, yalnızlığının içinde hissettiği soğuğu hissettim. Karakterin yalnızlığını hep soğukla tasvirlemiş gibi geldi bana. Kitabı okurken yalnız kalan bir insanın üşümesini hissettim. Hiç bir şeyin değişmeyeceğini düşündüğü halde bir şeylerin değişmesini bekleyen birisinin bir melankoli hali işlenmiş gibiydi.
« …Bir deli sansınlar, beni bilmesinler, ne önemi var! » (syf. 124)
