1102 syf.
9/10 puan verdi
·
12 günde okudu
·
22 görüntüleme
Bir Tanrı var! Vadideki otlar ve Lübnan'ın sedir ağaçları ona dua ederler, haşere övgülerini vızıldar, gündoğumunda fil onu selamlar, yapraklar arasında kuşlar onu cıvıldar, rüzgar ormanda onu mırıldanır, yıldırım onun varlığını gürler, Okyanus onun uçsuz bucaksızlığını uğuldar!
Sadece insan "Tanrı yoktur!" der.
Bu insan yaşadığı bahtsızlıklarda gözünü hiç semaya kaldırmamış mıdır? Demek bakışları alemlerin kum gibi saçılı olduğu o yıldızlı bölgelerde hiç gezinmemiştir! Ben, kendi payıma gördüm, bu yeterli. Güneşi gurubun kapılarında, lal ve altın rengi kıvrımlı giysileriyle asılı gördüm; ayı, karşı ufukta, şarkın gökmavisinde gümüş bir lamba gibi yükselirken gördüm.
Bu iki yıldız göğün en üst noktasında liil ve üstübeç renklerini karıştırıyordu, deniz şark sahnesini elmaslı küpelerle dolduruyor ve garbın görkemini gül dalgalarıyla yuvarlıyordu. Sakin sular kıyıdaki ayaklarımın üzerinde birbiri ardına ölgün bir şekilde son nefeslerini veriyordu; yamaçlarda, nehir kıyılarında ve vadilerde, gecenin ilk sessizlikleriyle günün son mırıltıları mücadele ediyordu.
Ey sen, tanımadığım, sen, adını ve meskenini bilmediğim, bu evrenin görünmez mimarı, bana her şeyi hissedecek bir içgüdü vermiş ve her şeyi anlayacak bir akıl vermeyi reddetmiş olan, hayali bir varlık, bahtsızlığın yaldızlı bir hülyasından mı ibaretsin? Ruhum da benden kalan tozla birlikte eriyip gidecek mi? Mezar çıkışsız bir uçurum mu, yoksa başka bir dünyaya açılan kapı mı? Tabiat, insani çilelerin yanında daha iyi bir yaşam ümidini insanın kalbine sadece zalim bir merhametle mi yerleştirdi?
Merhametlerin babası, zayıflığımı bağışla, hayır, varlığından hiç şüphe etmiyorum ve ister alnıma ölümsüz bir yaşam yazmış ol, ister sadece geçip öleyim, sessizlik içinde buyruklarına tapıyorum ve senin haşeren senin hakikatini itiraf ediyor!'
François-René de Chateaubriand SF. 401
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.