Adam hayatının tamamını bir grilik içinde yaşamış olabilir-toprağı, ağaçları koyu ve karanlık. Olaylar, önemli bile olsalar, yüzleri seçilemeden, solgun yürüyüp gitmiş olabilir. Sonra-nur la birlikte-ağustosböceğinin ezgisi kulağını okşar, toprağın kokusu bir ilahiyle burnuna yükselir, bir ağaç altındaki benek benek ışıklar gözlerini kutsar. O zaman adam dışarı taşar, sel olur, yine de azalmaz. Sanıyorum ki adamın dünyadaki önemi, nurunun niteliği ve niceliğiyle ölçülebilir. Yalnızlık içinde yaşanan bir şeydir, ama bizi dünyaya bağlar. Her türlü yaratıcılığın anasıdır ve her adamı diğerlerinden ayrı kılar.
Sayfa 145Kitabı okudu
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.