İnsan kendine apaçık gözlerle, perdelenmemiş gözlerle, gerçekte ahlaksızlık olan bilindik saygın toplum ahlakı olmadan bakmak istiyor. İnsan çıkarımları ve formülleri, korkuları ve olduğundan başkası olma isteğini bir kenara attığında, geriye ne kalıyor? Bizler bir dizi çıkarımız. Bizler aslında hazza, acıya, anılara ve geçmişe dayalı bir dizi deneyimiz. Biz geçmişiz; içimizde yeni olan hiçbir şey yok. Dolayısıyla insan kendini özgürce gözlemlediğinde sahiden kimi görecek?