Bu kitap arkasında da yazdığı gibi İstanbul'un çürüyen, kirlenen yüzünün ve insanlığın da şehirle birlikte yok oluşunun romanıdır...
Hayri, Süleyman, Semih isimli çocuklar güç bela yakaladıkları kuşları üst üste kafeslere hapseder ve cami, kilise, sinagogların önünde " azat buzat beni cennet kapısında gözet " diye bağırarak satmaya çalışırlar. Eskiden çocuklar bu işten epey para, insanlar da özgür bıraktıkları kuşlar sayesinde epey sevap kazanırmış... Ne varki artık ne İstanbul eskisi gibi ne de insanlar...
Okurken kuşlara ayrı üzüldüm, çocukların sefaletine, hayal kırıklıklarına ayrı. Ve tabi insanların vurdumduymazlığına, sevgisizliğine sinirlenmemekte hiç elimde değildi.
Yaşar Kemal'in kalemine çok alıştım artık eminim tüm kitaplarını zamanla okuyacağım. Okumamak bence büyük eksiklik... Bu kitapta diğer kitapları gibi akıcı, fazlasıyla düşündürücü... Kitapta geçen şu cümleler belki de benden daha iyi anlatır kitabı.
" İnsanlık öldü mü? " dedim.
"Yok" , dedi, "ölmedi, ölmedi ama, başka şeyler oldu, başka bir yerlerde sıkıştı kaldı herhâlde? "
" Nerede kaldı acaba ? "
