Yılkı Atı bu dönemde okuduğum Anadolu'nun toplumsal sorunlarına gerçekçi bir bakış açısı ile eğilen son eserdi. Son esere yakışır bir şekilde farklı bir bakış açısı kazandırması da bu yolculuğu -şimdilik- güzel sonlandırdı.
Evet bahsettiğim gibi kitaptaki en ilginç nokta bu bakış açısı. Peki ne bu açı? Anadolu insanını bu sefer bir atın hayatı üzerinden, biraz da onun perspektifinde görüyoruz. Şimdi buraya kadar zaten bence yeterli bir farklılık oluşturmuş oldu kitap ama bununla da yetinmiyor.
Hikayenin kurgusu ve yazarın dili de esere farklı konularda farklılık katmayı başararak bu kadar kısa olmasına rağmen biricik olma başarısı gösteriyor diyebilirim. Hikayede Doru'nun yaşadıkları aslında Anadolu insanı ile benzer denilebilir. Anadolu insanı da güçten düşünce pabucu dama atılan hayvan muamelesi görür o dönemde ve bekleyen soğuk kışı atlatmak için diğerlerinin yanına sığınır. Yokluk da tıpkı kitaptaki gibi bir canavardır. Dişlerini etine geçirir insanın ve asla doymak bilmez. Yılkıdaki atların bu hayatta kalış mücadelesi gurbetteki işçilerin mücadelesi ile aralarında koşutluk olduğunu söylemek zor olmaz. Bazen talihin yüzüne güler, bazen kurda yem olur insan da.
Ve
Abbas Sayar 'ın dili de bu esere ayrı bir farklılık katan özelliklerden. Ben bu sene
Jack London 'nı ilk kez okuyan birisi olarak, bir hayvanın hikayesi anlatılmak istendiğinde aklıma gelen ilk yaklaşım ve ton onunki oluyor. Biraz daha insana yakın öğrenme mekanizmasına sahip, birçok farklı ve sürekli duygusu ve düşüncesi olan ama yırtıcılığından da bir şey kaybetmemiş bir hayvan bakışı benim aşina olduğum. Abbas Sayar ise bu eserde hayvana onu gerçek hayatta aşina olduğumuz haliyle yaklaşmış. Bir nevi gerçekçi hayvansal bir eser olmuş. Doru'nun düşünceleri ne, hisleri ne bilmiyoruz. Sayar sadece bize durumu anlatıyor ve tasvir ediyor. Onun anlatıları üzerinde de çok farklı bir duyguya kapılmak güç değil zaten. Soğuğun da ayrı bir karakter olarak yer aldığı bu eserde baş karaktere karşı bu kadar soğuk ve mesafeli bir bakışta sıcak ve yakın duygular uyandırabilmek de sanırım tam bir kabiliyet örneği.
Kısacası beğendim, bir küçücük fıçıcık, içi dolu turşucuk.
