𝙸𝙸𝙸.
ürkekse, yaprakları sararır çiçeklerin
yorgun bir yalnızlıktan geriye kalan nedir
nicedir karanlığı bitmiyor denizlerin
nicedir kahrolası bir değirmendir rüya
garip gölgeler vardır ardında sessizlerin
bu hicranlı yaşamak, bu müheyya pelerin
kim der ki kan rengiyle yine boyansın güzel
sen ki, en ihtişamlı tahta şâyânsın güzel
varlık ne yârdır bize, ne de düşmandır elem
bilmeyenler anlamaz nerde âyânsın güzel
dudaklarından alır mürekkebini kalem
kırılan kâselerden süzülünce türküler
mihengine gün doğar acının; ruhum güler