“Hiçbir şey yemiyorsun” dedi Marilla sert bir sesle, ona sanki büyük bir kusurmuş gibi bakarak. Anne içini çekti.
“ Yiyemiyorum. Umutsuzluğun derinliklerindeyim. Umutsuzluğun derinliklerindeyken yemek yiyebilir misiniz?”
Marilla, “Ben hiçbir zaman umutsuzluğun derinliklerine düşmediğim için bu soruya cevap veremem,” dedi.
“Hiç mi? Peki, umutsuzluğun derinliklerinde olduğunuzu hayal etmeyi denediniz mi hiç?”
“Hayır denemedim.”
“Öyleyse bunun nasıl bir şey olduğunu anlayabileceğinizi hiç sanmıyorum. Gerçekten çok rahatsız edici bir duygu. Yemeye çalıştığınızda boğazınıza bir yumru oturur ve çikolatalı karamel dahil hiçbir şeyi yutamazsınız. Yemek yiyemediğim için bana gücenmezsiniz umarım. Her şey son derece güzel ama ben yiyemiyorum işte.”
Sayfa 32
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.