- Bastığımız toprağı siliyorlar altımızdan! Mil çekiyorlar gözümüze! Uzaklara ve öteye! Tellerin ardında her zaman, ya taşta, ya betonda. - Güneşi de götürürler, ağacı da: soyarlar kolumuzdan işgücünü, iterler, iterler öteye; utançsız yaşamak için, seyrelmeye ve eksilmeye doğru. - Oysa biz kurduk zamanı! Zeus tanrı bizi görür, - Çağırıyoruz, durmadan: "Anlamca gel! Bize gel!" En korkunç direnişte en tatsız duruyoruz; gel, bunca çırpınışı durdurmak bir solukta! Gel, umursamaz gibi durmak! Gel, yavrum; gel, aydınlığım; gel, ağacın en üst dalında sallanan.. gel, kulaksız; gel, kör! Gel, bizimki, benim olan! - Büyük acıları sürüyorduk, koca öküzler gibi; batan gemilere benziyor güneşimiz, denizlerin ardında. Netmeli? Nasıl etmeli? Nasıl bir kükreyişle çıkmalı demir kozadan? - Sensiz yaşanmıyor, geçilmiyor köprüden. Köprüsüz ve ırmaksız durulmuyor, durulmuyor silahsız. Sensiz durulmuyor. Aşılmıyor yürüsek, boşalmıyor konuştukça, içmekle tükenmiyor. Ağrıyor ne varsa senden uzakta, sensiz durulmuyor. Kitaba tek cümle ile yorum yapmak istiyorum: "Elleri var özgürlüğün, ama yüreği yok sevmeye."

Elleri Var ÖzgürlüğünOktay Rifat · Yapı Kredi Yayınları · 2019324 okunma

·

64 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.