Bir kitap okudu
160 syf.
·
Puan vermedi
·
6 günde okudu
·
81 görüntüleme
Yaşamın yaşanmaya değip değmediği konusunda bir yargıya varmak, felsefenin temel sorusuna yanıt vermektir.
-
Dünya mı güneşin çevresinde döner, güneş mi dünyanın çevresinde, hiç mi hiç önemi yok bunun.
-
Yalnızca "çabalamaya değmez" demektir kendini öldürmek.
-
Varlığı yaşaması için zorunlu olan uykudan yoksun bırakan bu çok önemli duygu nedir?
-
Bir insanın bizim için her zaman bilinmez kaldığı, bizi aşan, indirgenmez bir yanı bulunduğu belki de doğrudur.
-
Dekorların yıkıldığı olur. Yataktan kalkma, tramvay, dört saat çalışma, yemek, uyku ve aynı uyum içinde salı çarşamba perşembe cuma cumartesi, çoğu kez kolaylıkla izlenir bu yol. Yalnız bir gün "neden?" yükselir ve her şey bu şaşkınlık kokan bıkkınlık içinde başlar.
-
Uyanışın ardından da sonuç gelir zamanla; intihar ya da iyileşme.
-
İnsanlar da insandışı bir şeyler salgılar.
-
Gene de herkesin sanki hiç kimse "bilmiyormuş" gibi yaşamasına ne kadar şaşılsa azdır.
-
İnsan düşüncesinin bir anlam taşıyabilecek biricik tarihini yazmak gerekseydi, yapılacak şey birbirini kovalayan pişmanlıklarının ve güçsüzlüklerinin tarihini yazmak olurdu.
-
Öyle ya, kim ve ne hakkında "Bunu biliyorum!" diyebilirim ki? İçimdeki bu yüreği duyabiliyorum, var olduğu yargısına varıyorum. Bu dünyaya dokunabiliyorum, onun da var olduğu yargısına varıyorum. Tüm bilgim burada duruyor, gerisi kurmaca.
-
Böylece bana her şeyi öğretmesi gereken bu bilim varsayımda sona eriyor, bu açıklık eğretilemeye gömülüyor, bu kararsızlık sanat yapıtında eriyip gidiyor. Bunca çabaya ne gerek vardı?
-
Düşünmek görmeyi, dikkatli olmayı yeniden öğrenmektir, bilinci yönetmektir.
-
Bu düşüncelerin derin akrabalıklarını sezmemek elde mi? Umudu dışarıda bırakan, ayrıcalıklı bir nokta çevresinde toplandıklarını görmemek elde mi? Ya her şey bana açıklansın istiyorum ya da hiç. Ama yüreğin bu çığlığı karşısında us güçsüzdür. Ruh bu gereksinimle arıyor, çelişkilerden, saçmalamalardan başka bir şey bulamıyor.
-
Kimi gerçekleri benimsedikten sonra, onlardan bir daha kopamaz insan. Ödemek de gerekir biraz.
-
Her şey bir tek şeyle değil, her şey her şeyle açıklanır.
-
Her şeyi açıklayan tek bir düşünce yok artık, sonsuz sayıda nesneye anlam veren, sonsuz sayıda öz var. Dünya kımıltısızlaşıyor, ama aydınlanıyor da. Platon gerçekçiliği sezgisel oluyor, ama gene de gerçekçilik olarak kalıyor.
-
Beni çevreleyen, bana çarpan ya da beni götüren bu dünyada, bu kaostan, bu her şeyin başı rastlantıdan başka, kargaşadan doğan bu tanrısal denklikten başka her şeyi çürütebilirim.
-
Bu dünyanın kendisini aşan bir anlamı var mı, bilmiyorum. Ama bu anlamı bilmediğimi, öğrenmenin de benim için şimdilik olanaksız olduğunu biliyorum.
-
Ben ancak insan ölçüleriyle anlayabilirim. Dokunduğum şey, bana karşı direnen şey, işte budur benim anlamadığım.
-
Bir gün gelir, sahnede ve dünyada ölmek gerekir. Yaşamış olduğu şey şimdi karşısındadır. Açıklıkla görür. Serüvenin iç parçalayıcı, yeri doldurulmaz yanını görür. Bilir ve şimdi ölebilir.
-
"Hayır," der fatih, "eylemi sevmem için düşünmeyi unutmam gerekmiş olduğunu sanmayın. Tersine, inandığımı kusursuzca tanımlayabilirim. Çünkü ona var gücümle inanıyorum, onu açık ve kesin bir biçimde görüyorum."
-
İnsan, bir yaşamın sonunda, bir tek gerçeği kesin olarak öğrenmekle yıllar geçirdiğini anlar.
-
Kazanılmış dava olmadığını bildiğim için, yitirilmiş davalardan hoşlanıyorum...
-
Bir gün gelir, ya gözlemi ya eylemi seçmek gerekir. İnsan olmak derler bunun adına.
-
Evet, insan kendinde başlayıp kendinde biter, ötesi yoktur.
-
Dinsiz insanların da Zeytin Dağları vardır.
-
Dostoyevski'nin tüm kahramanları yaşamın anlamını sorgularlar. (Kirilov başlığı)
-
Yeryüzünün görüntüleri usa fazla takıldığı zaman, mutluluğun çağrısı fazla ağır bastığı zaman, insanın yüreğinde keder yükselir: kayanın yengisidir bu, kayanın ta kendisidir. Uçsuz bucaksız kederi taşınamayacak kadar ağırdır.
-
* Sisifos'u dağın eteğinde bırakıyorum! Kişi yükünü eninde sonunda bulur.
EK
Dava'da, Joseph K. sanıktır. Ama neyle suçlandığını bilmez. Kendini savunmak ister kuşkusuz ama niçin, bilmez.
Dava tanıyı koyar, Şato bir iyileştirme tasarlar. Ama burada sunulan ilaç iyileştirmez.
Kendime Not:
Okuduğum dördüncü "Camus Şöleni"...
Kitap genel olarak altı çizilecek onlarca cümle, üzerinde düşünülecek onlarca düşünsel durumla çevrelenmiş bulunmakta. Öyle ki fazla oluşları nedeniyle çoğunu kendime saklamak durumunda kaldım. Fakat ilgi çekici cümlelerin fazlalığı kitabın akıcı olması anlmına gelmiyor. Biraz da bu nedenle Sisifos Söyleni'nden önce bir kaç felsefe kitabı, hatta bir kaçta yazarın kendi kitaplarından okunmuş olunması gerektiğini düşünmekteyim. Bunun da nedeni eser dilinin genel olarak ağır olup bazı filozof ve eserlerine çokça atıf yapılması.
Kitabı okumak istememdeki neden başlığıydı. Başından itibaren Sisifos'un hikayesine yapılan bir atıf ya da kurulan bir bağlantı umuduyla okumaya devam ettiğimi söyleyebilirim. Ve hatta zaman zaman bu güzel başlığın heba edilmiş olduğunu da düşünmeden edemedim. Fakat kitaptaki bölümler içerisinde sona doğru hakikaten Sisifos'a ayrılan bir kaç keyifli sayfa da bulunmakta.
Son olarak okuduğum baskıya ek Franz Kafka bölümü bulunması benim için heyecan vericiydi. Zira daha önce Yabancı'nın Dava'ya benzerliği nedeniyle yoğun Kafka etkisi hissetmiştim. Kitap sayesinde kendime heyecanla okuyabileceğim bir kaç eser daha belirleyebilmek de benim için kitaba artı puandı.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.