Eğer tek tipleştirilmis performansa dayalı eğitimde bir fayda varsa bu, en çok kurumların ve bu tip bir öğrenme ile beslenen ekonomik ve sosyal yapıların kendisi tarafından yaratılmıştır. Bu tarz bir müfredatın “çoğunluğun iyiliği”ne hizmet ettiğine dair genel kanı yine çoğunluğun iyiliğinin yanlış ideolojisinden kaynaklanıyor. Ya "çoğunluğun iyiliği" o kadar da iyi değilse?
Bu genel kanı, belki açıktan açığa olmasa bile kasıtsız olarak, çocukların sınıf duvarlarının dışındaki toplumlarına katkıda bulunabilmeleri için standart müfredatın beklentilerini karşılamaktan başka anlamlı bir yol olmadığını varsayar. Buradaki ironi şurada yatar; biz çocukları saatler boyunca toplumdan uzaklaştırıp okula gitmeye zorladıkça, onların topluma sınıftaki performansla ölçülemeyecek yollarla katkıda bulunma fırsatlarını da azaltmış oluruz.
Sonuç olarak toplumun da çocukların sınıf dışında bir katkıda bulunabildiklerini görme fırsatı azalır. Bu bir kısır döngüdür.
Sayfa 74
·
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.