SPOİLER İÇERİR. Bu kitabı seneler önce listeme eklemiştim. Filmi çıktığında da tekrar dikkatimi çekmişti, yine de alıp okumadım. Ta ki birkaç gün önce kütüphanede otururken içimde aniden başkaldıran dürtüye kadar. Aklıma bu kitap geldi, şansıma kütüphanede vardı ve ben de ödünç aldım. Üzüleceğimi, kalbimin kırılacağını ve karakterlerden birine veda etmem gerekeceğini daha kitap listemdeyken biliyordum. Sonunu bilmeme rağmen okudum; iyi ki okumuşum. Theodore Finch. Artık bu ismi her gördüğümde, nefessiz kalmışçasına derin bir nefes alma ihtiyacı duyacağım. Kitabın konusuna ya da Violet'a pek değinmeyeceğim; bu yazıyı, daha çok Finch ve onun hakkında düşündüklerimi içerecek şekilde yazacağım. Finch, sadece Violet'in değil, benim de dünyamı genişletti, renklendirdi, güzelleştirdi desem yalan olmaz. Aslında bu karakter için sayfalarca yazı yazabilirim ama şu an sadece bugüne kadar beni en çok etkileyen karakterlerden biri olduğunu; düşüncelerine, bakış açısına, karakterine... onunla ilgili her şeye hayran kaldığımı söylemekle yetineceğim. "Her şeye rağmen fazla... aykırıydı." (syf. 31) Bu cümle, bence Finch'i en iyi şekilde özetleyen cümlelerden biri olabilir. Küçük şeylere tutunuyor, hayata tutunuyor; bunun için çabalıyor. Çan kulesinde karşılaştığı ve kendisine gülümsemesiyle gönlünü kaptırdığı kız, devam etme sebebi oluyor. Kimin kimi kurtardığı gerçekten başta belli olmasa da, bana sorarsanız Finch, Violet'ı kurtarıyor. Kendi dünyası, gardırobu, kişilikleri, düşünceleri, şarkı sözleri ve duygularıyla bu dünyadan değilmiş gibi hissettirdi; bir o kadar da bu dünyanın gerçeklerini hatırlattı bana. "... ben ne semptomlardan ibaretim ne de boktan ebeveynlerin ve daha da boktan bir kimyasal yapının arızalı ürünüyüm. Bir sorun, teşhis, hastalık, kurtarılması gereken bir şey de değilim. İnsanım, o kadar." (syf. 305) İnsan olmak. Onlarca şeyi içinde barındıran bir kelime 'insan'. Finch, diğerlerinin kendilerini hastalıklarıyla tanımlamalarına öfkeleniyordu; ve bence bunda haklıydı da. Biz, hastalıklarımız değiliz. Onlar, sadece insan olmanın bir parçası. Ailemiz, hissettiklerimiz, yaşadıklarımız, tepkilerimiz ve diğer her şey insan olmanın ürünü; kendini yaftalamanın bir manası yok. Finch ve düşüncelerini okurken, bu gerçeği bir daha özümsedim. Violet'ın dünyasına renk katarken kendi dünyasının Mavi Delik'in dibe indikçe karanlıklaşması gibi daha da karanlık ve kasvetli hâle büründüğünü okumak kelimenin tam anlamıyla acı vericiydi. Okuduğum her cümlede yüreğimin sızladığını hissettim. Violet takvimini çıkarıp tik atarken, Finch uyanık kaldığı günleri saymaya devam etti. "Bu korkunç günlerden birini daha kaldıramayacağımızı hissediyorum." (syf. 81) "İçimdeki binlerce kudretin yükseldiğini duyuyorum; kurnaz, şen, durgun, hüzünlüyüm, birinden diğerine dönüşüyorum. Köklerim var ama akıyorum. Baştan sona altın, akıyorum..." (syf. 83) Odasına gittiğinde kimsenin peşinden gelmeyişini, yine de içten içe bunu bekleyişini okumak, gözlerimin anında dolması için yeterliydi. Uyanık kalmak için çabalaması; annesinin kelimeleri yüreğini sızlatırken hissettiği ağlama dürtüsü ve dahası... Renkli yapışkan kağıtlara yazdığı kelimeleri sevdim; küçük ya da çirkin şeylerde güzellik bulabilmesini sevdim. Öyle ki ben bile en karamsar halimle o yerlerde bulunmanın hoş olabileceğini düşündüm. Tüm hallerini sevdim; ve hayal gücünü. Theodore Finch karakterine dair ne varsa her şeyi sevdim. Ölümü, yıkıcıydı. Evet, o sadece bir kurgusal karakter ama düşündüğüm bu. Bazı cümlelerde duraksıyor, benim ve kim bilir daha kaç kişinin benzer hatta aynı şekilde hissettiğini düşünüyordum. Küçük detaylar. Onlarda tutunacak bir şeyler aramak. Onlara tutunmak. Ya da tutunamamak. "Bazen böyle bir ruh haline giriyorum ve hemen çıkamıyorum," dedi. ... "Karanlık, kasvetli bir ruh hali. Hortuma kapılmaya benzediğini düşünüyorum; aynı anda hem sakin hem de kör edici. Nefret ediyorum bundan." (syf.292) "Pa-ram-par-ça-yım." (syf. 295) Paramparçayım; ben de. Kitabın her zaman bende özel bir yeri olacak; Finch ise sonsuza dek kalbimde yaşayacak. Finch ve Violet'la bu yolu yürümek güzeldi; her ne kadar sonunda kalbim kırılsa da. "Gözün Güneş'e varsın, ruhun rüzgâra... Rengârenksin tek bir rengin içinde, hem de tüm parlaklığınla," ... (syf. 336)

Hayatın KıyısındaJennifer Niven · Pegasus Yayınları · 20162,677 okunma

·

112 görüntüleme

alex

@alesiax ·

29 Mayıs 2023 21:17

şimdi yazarın tut ki seni seviyorum kitabını bitirdim

3 sonraki yanıtı göster

alex

@alesiax ·

05 Ocak 2023 22:15

karmakarışık olmuş

1 sonraki yanıtı göster

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.