Başlarda karışık gelen fakat sonunda içimi burkan "ah be" dedirten bir roman oldu benim için. İçinde iki farklı hikaye anlatılıyor. Biri gül yetiştiren adamın hikayesi 50 yıldır evinden çıkmayan bir adam. Diğeri ise Sitare ve onu sevdiğini sanan adam arasında geçiyor ve tabi arkadaşları. Adamın kafa karışıklıkları romanın sonuna kadar devam ediyor. İnsanların sahtekarlıkları ve hayatı yaşanmaz kılmaları, iki yüzlülükleri ile ilgili müthiş konuşmalar geçiyor. "İşte benim dediğim buydu", "ben bundan yakınıyorum" diyor insan o satırları okudukça. Bir de kitaptan bir paragraf paylaşmak istiyorum: "Kendimi bir nokta kadar hiç olarak gördüm. Bu durmadan akan, yürüyüp kaybolup giden girdap içinde, bu korkunç çağıltıda bir damla su gibi. Yalnız kendimi değil yaptıklarımı da, yapmayı tasarladıklarımı da. Sitare'yi de. Her şeyi. Bu akıp giden insan yığınını, tek tek her biri önemsiz bir vesile olan şu insanları.. Bir arada oluşlarının insana verdiği ağırlık korkunç. Tek tek hepsi sıfır. Bir araya gelince ezip geçiyorlar seni. Çiğniyorlar. Sen tek başınasın, onlarsa yığın olarak sana karşı bütünleşmişler. " Tavsiyemdir kitap. Güzeldi. İyi okumalar :)

Gül Yetiştiren AdamRasim Özdenören · İz Yayıncılık · 202117,7bin okunma

··

17 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Merve