Bir zaman gelir. Akla açılan tüm kapılar kapalı gibi gelir insana... Öyle bir zaman şimdi. Çok şükür, kapıları nereden aralayacağımın yolunu buluyorum Risale-i Nur sayesinde. Belki hakkını veremiyorum bir şeylerin ama hiç bir zaman da bütün bütün vazgeçmedim. Bu risaleyi okurken, ne kadar şanslı olduğumu hatırlatıp durdum kendime. Gerçekten Allah'ın şanslı bir kuluyum. Sevdiği diyemeyecek kadar korkuyorum amelimden, vazgeçmediği diyecek kadar da umuyorum rahmetinden. Allah ümidimi kesmesin. Hem kendi rahmetinden hem de efendimizin şefaatinden... Bu risale peygamber efendimizin mucizelerini konu ederek yazılmış olsa da özünde iman hakikatlerini işliyor, zerk ediyor insana. Çünkü peygamberimizin en büyük mucizesi Kur'an'ı Hâkim olsa da, bir ikinci en büyük mucizesi kendisidir, müthiş imanıdır. Öyle bir iman ki üstadın demesiyle ceziretül arab'ı bir gülistana çevirmiş, kızlarını diri diri gömen bir topluluktan, sahabeler çıkarmıştır. Allah'ın izniyle tabii. Efendimizin imanı bizim mucizemizdir. Tüm peygamberlerin peygamberi bizim peygamberimizdir. Bu idrak ile okunması gereken bir Risale-i Nur dersiydi. Nasıl özel, nasıl seçilmiş ve nasıl sevilmiş birinin ümmetiyiz biz! Bunu anlayan kurtulur Allah'ın izniyle. Bunu bilen ve buna göre davranan inşallah kurtulur. Çünkü insan okudukça anlıyor ki bu yük öyle al senin sırtına yükledim, sen sadece taşıyıcısın gibi bir yük değil. Peygamber efendimizin kerametleri kadar da çektikleri zahmetler var. Yani rahmet zahmetsiz verilmemiş ona. Evet o parmaklardan sular akmış oluk oluk ama aynı zamanda açlıktan karnına taş da bağlamış. Bunu yasayanın aynı insan olduğunu anlayınca çözülüyor bazı düğümler . Bizim en birinci vazifemiz ona yakışır ümmet olmak. Gerisi çok kolay. Gerisi onun yürüdüğü yoldan, belki altından, belki üstünden...

Mu'cizât-i Ahmediye RisalesiBediüzzaman Said Nursî · Söz Basım Yayın · 2009509 okunma

·

47 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.