Elbette, ölümün üç rengi bütün tarîklerde tanınır. Yaşanır. Kaderince.
Peki dördüncüsü?
İslam irfan geleneğini diğerlerinden ayıran da ölümün bu rengidir. Nakşiliğin sır ölümün bu dördüncü rengindedir. Ekberiliğin de...
Ölümün son rengi siyah ey talib! Çünkü dördüncüsü siyah ölüm (mevt-i esved).
Artık kurtulmak, ayrılmak, kaçınmak, yapmamak sözkonusu değil.
Siyah ölüm, bir eylemsizlik değil, negatif bir eylem ise hiç değil. Bilakis halkın arasına girmek, halkın içinde yaşamak, halkın ızdırabını yüklenmek demek siyah ölüm. İnsanın dertleriyle hemhal olmak da nefsi öldürmenin diğer bir adı.
Kendinden, derviş kibrinden, yalnızlığının keyfinden uzak durmak. Kitlenin içinde bir karınca haline gelmek. Ezilmek. Çiğnenmek. Gürültünün arasında. Hizmet uğruna. Nefsin rağmına. Manastırdan çıkmak yani. Tekkeden ayrılmak. Kendi gönlünle başbaşa kalmaktan vazgeçmek. Hira'yı terketmenin diğer adıdır siyah ölüm. Zaten ölmüş olanın ölümüdür. Hakikate ermiş olanın. Ferdin değil, ferdiyetin ölümü.
Sayfa 40 - Kapı Yayınları
·
121 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.