Bu yalnız kalma, başkalarının senden bir şey istemelerini ya da seni de birlikte sürüklemelerini hissetmeme ihtiyacı... Senin üzerinde en ufak bir hak iddia etmelerine ve bunu sana belli etmelerine karşı duyduğun korku... Senden bir şey bekleyenlerin düpedüz patavatsızlıkları, seni kendisine verilmiş hak gibi görmesidir bu.
.
.
Bu durumda hemen ne yapacağını şaşırıyorsun, elin kolun bağlanıyor, buna karşı baş kaldırmak istiyorsun. Olumlu bir tek kelime bile edemiyorsun. Her şeyi yüzüstü bırakıyorsun.
Senin çalışmanı engelleyen ve hem acıdığın hem de kendini esirgeyemediğin için iyi davranmak zorunda kaldığın insana karşı duyduğun öfke!
Politikayla uğraşmanın, yığınlarla bağ kurmanın insana verdiği iç huzur, kendimizi adadığımız herhangi bir işin, herhangi bir uğraşın bize verdiği huzurdan farklı bir duygu değildir. Bir şey yazarken, kendini iyice ver o işe, o zaman başı dinç, dengeli, mutlu bir insan hissedersin kendini.
Ya her şey sağlıklı, dengeli yaşamaktan başka bir şey değilse? Ölüm ânında ne diyeceksin?
Sayfa 417 - Can yayınlarıKitabı okudu
·
140 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.