Freud hastalardan divana uzanmalarını istemeye son derece sıradan bir nedenden dolayı başlamıştı: Sürekli kendisine bakılmasından yoruluyordu. Bu uygulamaya geçmesinden kısa bir zaman sonra da, böyle bir uygulamanın, hastanın bakışlarından kurtulmanın ötesinde, hiç öngörmediği yararları bulunduğunu fark etti. Sırt üstü duruş bireyleri rahatlatıyor ve daha akışkan bir bilinç durumunu doğuruyordu (bugün bu durum, sınırlı düzeyde hipnozda ve transandantal meditasyonda ortaya çıkarılanla karşılaştırılabilecek türde, hafif bir trans durumu olarak görülüyor [Edelstein, 1981]); bu duruş, ayrıca, aktarım tepkilerine dikkati çekiyor ve bunların açık şekilde görülmesini sağlıyordu.
Sayfa 294Kitabı okudu
·
476 görüntüleme
Anlatırken muhatabın yüzüne bakmak, hem tepkilerini ölçtüğümüz için anlatış akışını engelliyor, hem de dikkatimizi dağıtıyor. Üstelik kime anlattığını da unutuyor, anlatmakta çekineceği engeller varsa muhatapta, ona karşı aşırı saygı, karşı cinsten olması, bir tanıdığı veya yakını olması gibi, bunlar da kalkıyor bir süre sonra...
Evet kesinlikle öyle, divan yöntemi uygulansın :)
4 sonraki yanıtı göster
Çok enteresan 🤔 bir bilgi.
Aktarımın aydınlatılması analistlerin divanı halen kullanmaya devam etmelerinin başlıca nedenidir; ama, "izleyici-tarayıcı" yönü çok gelişmiş bir danışanı tedavi ederken danışanın görsel alanının dışında kalmanın terapist için rahatlatıcı olduğu da halen doğrudur. Bu durum, terapiste, hastanın getirdiği malzemeye, özbilinçsiz bir şekilde içsel olarak yanıt verme özgürlüğünü sağlar: Terapist fantazisini serbest bırakabilir, duygulanımsal tepkiler verebilir, hatta duygusal tepkilerinden dolayı hastanın dikkatinin kendi içsel süreçlerinden uzaklaşacağı yönünde bir kaygı yaşamaksızın sağlayabilir.
-Syf 295
Demek öyleymiş Seymaa
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.