“Bazen bir kuyuya benziyor hayat; kör, pis zehirli bir kuyuya. Boğuluyorum, ölüme koşacak mecalim kalmıyor, kimseyi görmüyor gözüm.Sevdiklerim yabancılaşıyor. Kitaplar tuğla oluveriyor birden. Dostlarımın sesini tanımıyorum. Varlığım bir tele asılıyor. Bir kâbus bu, bir hastalık. Gözlerimi kaybettikten sonra bu kuyuya sık sık düştüm…Acıları dev aynasında büyüten rezil bir hassasiyetim var… Aczime tahammül edemiyorum. Bu, hayatımın perde arkasındaki ardı arkası kesilmeyen bir uğultu
Sayfa 47
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.