Zannedersem babam hayatı boyunca bir şeylerin olacağını umut etti. Bilgi, öğrenim, diploma alanında bir şeylerin. Başkalarını saygı duymaya zorlayacak bir şeylerin. Bütün dünyanın onu hor gördüğü ve bunun da sebepsiz yere böyle olmadığı duygusunu taşıdı hep; hiçbir değeri olmadığı duygusunu. Bir HİÇ olduğu duygusunu. Kendisi için artık belki de çok geç olduğunu anlayınca, ümitlerini bana bağladı. Öğrenci olmak adına, yalnızca öğrenci odası olmuştu, eh o halde gerisine de oğlu sahip olurdu! Bunun için de sınavını vermek gerekliydi. Tasarısı buydu. Takıntısı. Üçümüzün; annemin, onun ve benim yeryüzünde olma sebebimizdi bu.
Sayfa 30 - CanKitabı okudu
··
91 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.