Mütevekkil
"Kadermiş!" Öyle mi? Hâşâ, bu söz değil doğru:
Belânı istedin, Allah da verdi... doğrusu bu.
Talep nasılsa, tabîî, netîce öyle çıkar,
Meşiyyetin sana zulmetmek ihtimâli mi var?
"Çalış!" dedikçe şeriat, çalışmadın, durdun,
Onun hesâbına birçok hurâfe uydurdun!
Sonunda bir de "tevekkül" sokuşturup araya,
Zavallı dîni çevirdin onunla maskaraya!
Bırak çalışmayı, emret oturduğun yerden,
Yorulma, öyle ya, Mevlâ ecîr-i hâsın iken!
Yazıp sabahleyin evden çıkarken işlerini,
Birer birer oku tekmîl edince defterini;
Bütün o işleri rabbim görür; vazîfesidir...
Yükün hafifledi... Sen şimdi doğru kahveye gir!
Çoluk çocuk sürünürmüş sonunda aç kalarak...
Hudâ vekîl-i umûrun değil mi? Keyfine bak!
Onun hazîne-i in'âmı kendi veznendir!
Havâle et ne kadar masrafın olursa... Verir!
Silâhı kullanan Allah, hudûdu bekleyen O;
Levâzımın bitivermiş, değil mi? Ekleyen O!
Çekip kumandası altında ordu ordu melek,
Senin hesâbına küffârı hâk-sâr edecek!
Başın sıkıldı mı, kâfî senin o nazlı sesin:
"Yetiş!" de, kendisi gelsin, ya Hızr'ı göndersin!
Evinde hastalanan varsa, borcudur: bakacak;
Şifâ hazînesi derhal oluk oluk akacak.
Demek ki: her şeyin Allah... Yanaşman, ırgadın o;
Çoluk çocuk O'na âid; lalan, bacın, dadın O;
Vekîl-i harcın O; kâhyan, müdîr-i veznen O;
Alış seninse de, mesûl olan verişten O;
Denizde cenk olacakmış... Gemin O, kaptanın O;
Ya ordu lâzım imiş... Askerin, kumandanın O;
Köyün yasakçısı; şehrin de baş muhassılı O;
Tabîb-i âile, eczâcı... Hepsi hâsılı o.
Ya sen nesin? Mütevekkil! Yutulmaz artık bu!
Biraz da saygı gerektir... Ne saygısızlık bu!
Hudâ'yı kendine kul yaptı, kendi oldu Hudâ;
Utanmadan da tevekkül diyor bu cürete... Ha?
·
109 görüntüleme
Her şeyi kadere yükleyip her şey Allah'tan diyeceksek; biz neden irade sahibi, aklı olan varlıklar olarak yaratıldık?
Kaderci
"Kadermiş!" Öyle mi? Tövbe, bu söz doğru değil;
Sen belânı istedin, Allah da verdi... İşin doğrusu bu
Talep nasılsa, tabii netice de öyle çıkar.
İradenin sana zulmetmek ihtimali mi var?
Şeriat sana "Çalış!" dedikçe sen çalışmadın, durdun
Onun adına da birçok hurafe uydurdun!
En sonunda bir de "tevekkülü" sokuşturdun araya
Ondan sonra dini çevirdin maskaraya!
Çalışmayı bırak, oturduğun yerden emir ver,
Yorulma sen; öyle ya Mevla senin emrinde çalışan işçin
Sabah evden çıkmadan evvel yazıver yapılacak işlerini,
Birer birer oku tamamlayınca defterini;
Bütün o yapılacak işleri Rabbim yapar, ne de olsa onun vazifesi.
Senin yükün hafifledi... Hadi sen şimdi doğru kahveye git!
Çoluk çocuk sürünürmüş sonunda aç kalarak...
Allah senin işlerine bakan değil mi? Sen keyfine bak
Onun yapılanlar karşısında vereceği lutüf hazinesi senin veznen!
Havale et ne kadar masrafın olursa... O verir!
Silah, alet bitivermiş değil mi? Ekleyen O!
Kumandanı olduğu ordu ordu melekleri,
Senin adına küfür sahibini perişan edecek.
Başın mı sıkıştı, senin o nazlı sesin yeter,
Sen, "Yetiş!" de ya kendisi gelsin ya da Hızır'ı göndersin
Evinde hastan mı var? Onun borcudur bakmak, bakacak
Şifa hazinesinden derhal şifayı oluk oluk akıtacak
Demek ki... Senin her şeyin Allah, yanaşman da ırgadın da O
Çoluk çocuk her şey ona ait! Öğretmenin, bacın, dadın O
Kesedarın da O; kahyan, vezne müdürün de O
Alma eylemi sana aitse de, verişten mesul olan O
Denizde cenk olacakmış... Gemin de O kaptanın da O
Ya ordu lazımmış... Askerin, kumandanın da O
Köyün yasakçısı, şehrin vergi tahsil edeni de O
Aile doktoru, eczâcı... Hepsinin görüneni O
Ya sen nesin? Ey Kaderci! Yutulmaz artık bu!
Biraz da saygı gerekli... Ne saygısızlıktır bu?
Allah'ı kendine kul yaptı, kendi oldu Allah!
Utanmadan tüm bu cüretlere de tevekkül diyor... Ha?
Mehmet Akif Ersoy
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.