İnsanın "komşusu" yolda karşılaşılabilecek bir insandan ibarettir; o ancak ihtiyaç ve talepleri dolayısıyla bir öneme sahiptir. Bu Baudelaire'in "ruhun kutsal fahişeliği" olarak tanımladığı insan uğruna değil ancak teslimin kendisi için spesifik olmayan ve sevecen bir kendini teslim formu kazanan özellik olarak dünyadan mistik kaçışla sonuçlanır.