Dur, hayır; unutmadım. Yalnız kaldıkça, yalnız kalmaktan korktukça... Aynadan uzaklaştım; fakat, biliyordum, böyle bir düşünceydi. Köpekler sinirimi bozdu, şimdi kendime gelirim. Buldum: yalnız kalmaktan korktukça yalnızlığım artıyor. Bu sefer gerçekten gülümsedim. Ister görün ister görmeyin; gülümsedim işte. Her şeyimi kaybetmedim daha; çıkmayan candan ümit kesilmez, havlayan köpek ısırmaz. Hay Allah kahretsin!
Sayfa 37
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.