Üşüyen Çadırlı Çocuklara...:((
Kiremit damlı kırmızı ev. Sevişirken yangınla ölüm.
Ama kimler ölü şimdi?
Yaşamaya başlayan kim?
Bir unutuşa indirecekler bizi. Tutup bir göle indirecekler evi.
Her akşam leylekler geçecek üstünden çarşılara taşınan;
İlk leyleği gören haykıracak:
"Bak, bahar geldi!"
Sonra belinden tutup kaldıracak oğlunu:
"Bak, bahar geldi!"
Toplanıp öteki leylekleri bekleyecek herkes.
Sonra evlenecek.
Sonra çadırlara çekilip mor kumaşlar dokuyacak.
Belki koyun kesecek.
Durmadan, ama durmadan ölecek.
Kimse anlamıyor bunu.
Sonunda kurtulurken
"İyice yaşadım.
Sıram geldi.
Ölüyorum.
Oğlum, şunları şunları al," diyecek.
Bittiğini sanacak yaşantısının; öyle sandığı için
Çürümüş bir ölüm içinde geçecek unutuşu.
Artık kiremit damlı kırmızı ev.
Bir ağaca asıyorum seni.
Artık kömürleşen kadın.
Beyaz bir dünyaya gönderiyorum seni.
Ve siz yeşil şapkalı ey yuva perileri,
Konup başka bir evin başka bir bacasına
Fısıltıyla anlatın artık bizim hikâyemizi:
·
124 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.