Çocukken apartman dairesinde oturuyorduk.
Dairenin en üst katına çıkıp oradan etrafı izlemek, kendimle konuşmak.. Sakinleştirir, rahatlatırdı beni. Hatta o binadan taşınınca en çok o çatı katını aradığımı, çok iyi hatırlıyorum.
Yüksek bir bina, çatı katı olmayınca.. Artık bu sefer benimle dertleşmek, kendimle konuşmak aynalara kaldı.
Bir gün arkadaşımla sohbet ediyoruz. O da bana aynalarla konuşacağına yazsan daha iyi değil mi? demişti.
Aslına bakarsanız, bana da mantıklı geliyor, aynaları bir kenara bırakıp yazsam daha iyi olacak. 😇🕊️