Derlenirken özensiz bir duruş sergilemesi için cümle başı kelimelerinin büyük harflerle başlamamasına itina duyulmamışçasına, ve evet sanki derlenip bir düzleme aktarılmamışçasına, okunması için yazılmamışçasına terbiyesiz bir baştan savmalık bu. İyi aktarılmış biçare bir salıvermişlik olurdu, ölümle yaşam arasında alaycı bir ip cambazlığı olurdu, ya duygusuzluk ya da histeri olurdu, bir sürü seçenecek bir sürü imkân falan filan hepsi olurdu bakın yattığım yerden bile neler çıkıyor istenince; bir yazar olarak zihin tezgahlarına serilmiş bunca işe yarar seçenekleriniz var sizin, gidiyorsunuz “Şöyle yalan söylerim, bak yine okuyucuyu nasıl bıktırdım, vah benim beceriksizliğim, hep yalan söylerim, arsenik şişem var bak öleceğim, bakın siz de bıktınız benden, nasıl da zavallıyım, beğenmemeniz için yazıyorum zaten, aslında deney yapıyorum, zavallı olduğumu biliyorum…” bilmem ne acındırmasına girişiyorsunuz. Yetmiyormuş gibi sırf göze batmak için metaforu, mecazı bile pestilini çıkarta çıkarta yapıyorsunuz. Yaratılan persona arsız bir ilgi dilencisi gibi saldırıyor okuyucusunun üstüne. Boğuyor, boğuluyorum ve bakıyorum kitapta saatlerimi harcamaya değecek zerre şey yok. Safi satır kalabalığı. Belki amacınızın tam da bu olduğunu belirtip beni nasıl da mat ettiğinizi düşüneceksiniz. Bakın deney yaptım, hepinizi alaya aldım ifadeniz; ya da bakın kendimi nasıl da eziyorum hâliniz olacak. Pekâlâ beceriksizliği bile ustalıklı, o şaşmışlık hâlini özenli bir uğraşsızlıkla işleyebilen, acıyı kana kana içirtecek, tahlilleri isabetli; yeri geldiğinde bir Rus’un eski püskü paltosundaki kumaş söküğü, yeri geldiğinde bir sahne dekoru olmak için yalvartacak yazarlar edebiyatta varlık gösterirken zorlama bir beceriksizliği bilinçli bir şekilde takdirimize sunup bir de bunun acıma hâliyle sindirilip takdir görmesini mi bekliyorsunuz? Diğerlerini bilmem ama benden beklemeyin. Beceriksizliğiniz, elinize yüzünüze bulaştırmanız bile yapmacıklı. Bana hiçbir açıdan hiçbir şey vermediniz.
Yazar olmak zorunda değilmişsiniz. Ben de henüz iyi yazdığımı, durumları iyi analiz edebildiğimi, iyi yorumlayabildiğimi tam mânâsıyla düşünmüyorum. O yüzden haddimi bilip yazar da olmuyorum. Kuru kalabalığı azaltmak gerekli. Bir kitapçıya girdiğimde karşılaştığım absürtlükler içimi hoplatıyor. Raflardan çıkartacağım ilk kitap bu olmazdı, fakat inanır mısınız rafta da bırakmazdım.
Tam bir “berbat edebiyat”.
Ekleme: Kitapta her defasında geçen “arsenik şişesi” ifadelerini uç uca getirerek dünyayı bir tur dönebilirsiniz.
Evet, cinnet getirtti.
