- Ben karnımı doyurdum, Luigi'm, bir şeye ihtiyacım yok.
Kendisi açtı ama kocasına bu yiyeceği kabul etmesi için sözlerinden de çok bakışlarındaki, yüzündeki şefkatle yalvarıyordu. Luigi onu, 1793 de beraber idam edilmeğe giden dostların biribirlerine sarılmaları gibi kucakladı. Öyle hayatın sonuna erilen anlarda iki insan biribirinin ta gönlünün içini görür. Bahtsız Luigi karısının aç olduğunu birdenbire anlayarak onu kemiren ateşi âdetâ kendi teninde duydu, titredi, acele bir işi olduğunu söyliyerek evden çıktı; evinde kalan son parça ekmeği yiyip ölümden kurtulmaktansa en şiddetli zehiri içmeği tercih ederdi.
Sayfa 88 - Hilmi Kitabevi 1943 BaskısıKitabı okudu
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.