Güneşin kendi canından kopararak desteklemek için dünyasına yolladığı sevgilidir ateş... Yeryüzüne gönderdiği parçasıdır. Ateşin başına her oturduğunda güneşin dünyaya olan aşkını hisseder ve bunun adına da huzur dersin.
Sana içindeki ateşi hissettiren odur. Ona ne kadar yaklaşman gerektiğini ve orada ne kadar süre kalabileceğini o belirler. İhtiyacın olduğu kadarını verir sana... O aşkın maddesidir. O olmadan varoluşta tüm hareketler kısır kalır. Yeniye daima yer açan odur. Somutu soyuta çevirendir. Arındırandır.
Bedenindeki yeri yürektir. Aşkı hissetmen de hissettirebilmen de yüreğindeki ateşe bağlıdır. Onu bastırırsan içini soğutursun. Bu ölü yaşam demektir. Üşüttüğünde canının çekildiğini hissetmen, inancının zayıflaması, kan dolaşımının düşmesi ve sıcak şeylere gereksinim duyman aslında ateşi bedenine çekmek için yaptığın içgüdüsel tepkilerindir.
Tıpkı güneş çekildiğinde tüm dünyanın soğumaya ve solmaya başlaması gibi yüreğindeki ateşin çekilmesi de öylece soğutur içini. Ateş, canın ta kendisi, inancın gücüdür. Ateş kutsaldır ve Şamanlar hemen her törende ve tedavide ateş kullanırlar.
Sayfa 40 - Destek yayınlarıKitabı okuyacak
·
98 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.