·
Puan vermedi
Bazı kitaplar vardır ya, yaşanılanın ne kadar ağır olduğunu anlatabilmek cümleler sıralar, paragraflar dizer. Uçurtma Avcısı böyle bir kitap değil. Uçurtma Avcısı acıyı size hissettirmek için uzun açıklamalara girmiyor. Okuyorsunuz ve hissediyorsunuz. Hasan'ın acısını hissediyor, Emir'in duygularını ondan bile daha iyi anlayabiliyorsunuz.
Benim için çocuk karakterlerin ağzından yazılan her kitap her zaman çok değerli ve anlamlı oluyor. Ama Uçurtma Avcısı tamamen bir çocuğun ağzından yazılmıyor aslında. Emir büyüyor, yaşlanıyor ama kaç yaşına gelirse gelsin sanki hala 10'lu yaşlarındaki çocuk Emir'i okuyormuşsunuz gibi hissettiriyor size. Çocuk kalıyor diyemem, geçmişiyle yaşıyor diyebilirim. Çünkü yaş almış Emir'e "çocuk kaldı" demek haksızlık olur. Tam tersine büyümek için çok çabalayan ama o çocukluğu, geçmişi, her zaman karşısına çıktığından küçük Emir'i hiç geride bırakamadığınızı, sanki hala olayları onun bakış açısından okuyormuşsunuz gibi hissettiriyor. En azından bana öyle hissettirdi işte.
İlerledikçe daha da çok şey hissettiren özel, çok güzel, ince ince işlenmiş gerçekçi bir roman. Özellikle bir dönem gerçekten de Hasan gibi muameleye uğrayan bir halk olması, böyle aşağılanmaları ve değerlerinin olmadığını bilmek insana ağır bir yük veriyor zaten.
Herkesin okuması gereken, okurken ise de kalbini hissede hissede okuyacağı müthiş bir başyapıt.
– "Afganistan'da çocuk çok ama çocukluk yok." 
Uçurtma Avcısı 
Khaled Hosseini
·
89 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.