Oysa yaşam genellikle insanın bir başına kalması.Uykuda.Uykuyu ararken.Derin uykuların ötesinde bile zaman zaman düşünde sezinlemiyor mu insan birbaşınalığın çaresizliğini.Yollarda .Okurken.Pencereden caddelerebakarken.Giyinirken.Soyunurken.Herhangi bir kahvenin içinde oturan insanlara gelişigüzel bakarken.Hiçbir şey aramazken.Herhangi bir kahvede oturan insanları görmezken ,başka olgular düşünürken...Yosun kokusunu yeniden duymaya çalışırken ,bir kavşakta karşıdan
karşıya geçerken ,arabalar dünyasında yaşadığını son anda algılarken,büyük bir bulvarın tüm kahvelerinde oturanlardan hiçbirini tanımazken,bir mağazadan gelişi güzel yiyecek seçerken ,ya da bir satıcıdan herhangi bir malı isterken,aynı anda özlem ve yalnızlıkları düşünürken,gidenleri,gelenleri ,bölünenleri,ölenleri,doğanları,büyüyenleri,yaşamak isteyenleri,yaşamak istemeyenleri özlerken ,severken ,sevilirken,sevişirken,hep yalnız değil miyiz.
Sayfa 12Kitabı okudu
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.