“Sadece bir kez olsun kardeşime sarılabilmek ve babama onu sevdiğimi söyleyebilmek isterdim. Bir makine üzerinden değil, gerçek kelimelerle.” Kitapta beni en çok etkileyen cümlelerden birisiydi. Hayatta kolaylıkla yapabildiğimiz davranışların, hareketlerin; engelli bireyler için ne kadar kıymetli olduğunu, bizim sıradan diye nitelendirdiğimiz minicik bir parmak hareketinin bile onlar için ne kadar önemli olduğunu bize anlatan bir kitap. Fiziksel engeli olan bireylere sanki düşünemiyorlarmış gibi davranmak, hatta onlar yokmuş gibi davranmak toplum olarak bizim ayıbımız. Melody’nin yaşadıklarını okurken hayatta hep önem verdiğim bir olayla tekrar yüzleştim. Fiziksel engeli olan birey ile nasıl iletişim kurulabileceğini, beni anlayıp anlamadığını;hatta zihninden geçenlerin ne kadarını ifade edebildiğini, edemedikleri için çabasını ve onları anlamak için benim çabamı tekrar sorguladım. Birazcık empati yapmaya çalıştığımda kendini ifade edememenin çaresizliği ve zorluğu o kadar ağır geliyor ki. Onları anlayabilsek ve gerekli imkanları sağlayabilsek belki de biz sıradan insanlardan daha fazla bir performans açığa çıkaracaklar. Melody’nin yaptığı da tam olarak bu. Kitabın dili, anlatımı gayet sade ve anlaşılır. Kolaylıkla okuyabilirsiniz. Bu kitapla birlikte açıkçası biraz