"Karanfil verseydi işi yaver giderdi," deyip gülümseye çalıştım, paragraftaki menekşeye atıfta bulunarak.
Gülümsedi ufacık. İçtendi bu kez. "Olay karanfilde veya menekşede değil. Onların hak edilip edilmediğinde aslında. Verilen kişinin, o çiçeğin ölümünü güzelleştirebilecek bir değerinin olup olmadığında. Ölen birine neden çiçek alır ki insan? Veya neden toprağında çiçek yetiştirir?"
Sayfa 86Kitabı okudu
··
95 görüntüleme
Babam doğaya âşıktı. Anneme kendi bahçemizdeki güllerden verirdi özel günlerde. Babama, "Çiçekleri koparırsak ölmezler mi," diye sormuştum. Annemin gülümsemesinin gülü mutlu edeceğinden ve ölümün güzelliğini tadacağından bahsederdi. O zamanlar ölümün güzelliğini anlamıyordum. Benim için ölüm yalnızca kötü bir şeydi, güzel değildi.
"Yaşayan birine, yaşayan bir şeyi öldürüp hediye edersin çiçekleri... Bir nevi dünyanın adaletidir ki sen ölünce de toprağında o yaşar."
...ama bir tabutun üstündeki çiçeklerin ne anlamı olabilir ki?
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.