Metinde Hatice Hanım'ı yönlendiren tek şey, post-travmatik öfke. Bu yüzden Hatice Hanım için ev, bütün korkularına karşı koyabileceği bir sığınak. Hatice Hanım, gündelik hayatında toplum içerisine çıktığında korkularının bir dışavurumu olarak nedenini kendi varlık alanı dışında gördüğü tek his olan öfkeyi yansıtır. Sığınağına geldiği zaman ise sadece ev işi yapmanın onu hayatın bir parçası yapacağını düşünür. Bunun sebebi ise elbette kadına biçilen toplumsal rolün, çocukluktan itibaren bilinçaltında yaşattıklarının bilinç yüzeyinde baskılanması sonucu özgür bir bilinç düşünümünün Hatice Hanım, tarafından gerçekleşememesidir. Hatice Hanım, bunu başarsaydı öfkesinin yol açtığı sağlıksız durumla da yüzleşecekti ama maalesef metin boyunca yüzleşemez.