Ahh sevgili Lucky...
Seni okumak kendimi okumak gibiydi. Kâh güldüm kâh ağladım. Belki de böylesine hassas bir dönemde okumak senin bende olan etkini artırdı. Acı, kayıp, kader, kısmet... Son 2 aydır en çok duyduğum ve artık duyunca içsel huzurumu tamamen yitirdiğim kavramlar. Lucky de bu kavramların birbiriyle kesiştiği noktaların çok iyi işlendiği, okurken oldukça zevk alabileceğiniz müthiş bir eser.
Sezgin Kaymaz'ın pek acıması yok. Gerçekleri yüze vurmayı çok seviyor. Özellikle hayvanların dünyasına adım atınca hiçbir şeyin güllük gülistanlık olmadığını, bir hayvan olarak sokaklarda yaşamanın ne kadar zor olduğunu, düşmanın bir değil bin olduğunu öyle sert dille anlatıyor ki o anlattıkça ben suçlu hissediyorum. Sahipli bir köpeğin sahip olduklarıyla bir sokak köpeğinin sahip olamadıkları ve hiçbir zaman olamayacakları... Toplumun ikiyüzlülüğü diyelim biz buna.
Kitabı okurken yer yer Lucky'yi alıp içinize sokasınız gelir. Hayvan sahibi olmak evlat sahibi olmak gibi zaten. Ama bir köpüşüm olsa herhalde bu kadar severdim. İnsan kurgusal bir köpüşe aşık olur mu? Olur... Öyle akıllı ve vicdanlı ki Lucky, hayran olmamak elde değil.
Elbette kitaptaki diğer karakterler de en az Lucky kadar güzel işlenmiş. Ertuğrul karakterinden öğrenecek bir insanlık dersi var mesela. Tahsin Baydur'dan öğrenilecek babacanlık ve Mücella hanımdan öğrenilecek vefa ve daha nicesi...
Son olarak eklemek isterim ki Emre Melemez seslendirme işinin piri. Eğer Storytel kullanan varsa Emre Melemez tarafından seslendirilen Sezgin Kaymaz kitaplarını kesinlikle öneririm. Keyifli okumalar dilerim.
