Sekiz yaşında bir çocuğa savaşın iç yüzünü yaşatırsanız birkaç yıl sonra karşınıza bir canavar çıkmış bulabilirsiniz. Hem de bu savaş II. Dünya Savaşı gibi iğrençliklerin had safhaya ulaştığı, ilkel duyuların, duyguların ortaya çıktığı bir savaşsa ve bu savaşta bir Yahudi iseniz.
Savaş acısı nasıl tarif edilir ki? Yaşamadan bilmenin imkansızlığı bir yana yaşayanın da anlatabilme kabiliyetinin bir yerde kesintiye uğrayacağına inanıyorum. Yersiz, yurtsuz, kimliksiz...size dost hiçkimsenin olmadığı bir dünya. Dost görünenlerin de mumla arandığı ya da bu işte bir çıkarın olup olmadığı tedirginliğinin yaşandığı zamanlar. Güven, kendini bu kadar kaybettirebilir mi?
Savaşın en sıcak olduğu anlarda güvenle uzanacak bir ele muhtaç bir çocuğun, savaş sonrasında uzatılmayan her bir el için bir kin duygusuna sahip olması üzerinde nasıl anlık kararlar verilebilir?
Maciek, savaş sırasında değiştirilen kimliğini korumuş, asıl Yahudi adından uzaklaşmış, işgalcilerden ve işkencecilerden korunmak için inancını değiştirmiştir. Savaş sonunda ise savaşın öncesindeki yaşantılarına dönen Yahudiler için; "neden öldürülmediler ki?" gibi düşünceler kapılmıştır. Adalet kavramını düşünürken kendi adaletini ortaya çıkarmış ve ölmesi gerekenleri kendi öldürmek dahi istemiştir.
Savaşın bu sonu ilahi bir dokunuş değil, bir dış etmen değil, şans eseri doğmuş düşüncesiyle yepyeni ve gaddar bir kimliğe bürünmüştür.
Savaş Yalanları da işte savaş sırasında ya da savaşı bitirecek olan direniş, müdahale değildir ona göre. Ona göre bu ajitasyonlar, ağlamalar, sızlamalar insanın içindeki kötü yandır.
Ecitah senin de kesinlikle ilgini çekebilir..