"...Öksüzün hiç anısı olmaz. Ben öksüzüm. Bayramlarda hep bunu hatırlarım. Sizi üzmek istemiyorum ama bayram bana hüzün veriyor. Hele Kurban Bayramı... Kusura bakmayın, yine bayramınız mübarek olsun. Kutlu olsun, mutlu olsun, hepiniz neşeli olun inşaallah. Ben ilkokula dört yaşında başladım ve o zaman eski harfler vardı. Eski harfleri iyi biliyorum. Dört yaşında başladım, dokuz yaşında bitirdim ama dört yaşındayken sınıf hocamız inşaallah yaşıyordur, çünkü bir tanesiyle hâlâ temastayım, ilk mektep hocalarımla Adalet Şevket Hoca Hanım. Her dersi bir hoca verirdi. Musiki dersini de o verecek ama galiba hiç sesi müsait değildi. Ama ben o yaşta da böyle ciyak ciyak bağıran bir küçük çocuktum. 'Kanaryamın tüyleri altın gibi sarıdır' diye bir şarkıyı öğretmek istiyor bize. Onu birisiyle bana öğretirdi. Bir başkası ile. Ben de sınıfa öğrettim. 'Kanaryamın tüyleri altın gibi sarıdır / Kendi fakat arıdır / Bütün derdi darıdır' diye böyle bir çocuk şarkısı. Böylelikle galiba bu işe başlamış oldum. Sonra ortaokulda... Efendim? Haaa ben mi hangi okuldaydım? Şimdi bak, sakın ağlamayın. Ben öksüz büyüdüm ve kimsesiz. Beni annem öldükten sonra dadım öksüzler yurduna verdi. İşte ben oradaydım. Devletimin milletimin himayesinde yetiştim. En iyi şekilde okuduk".
Sayfa 34 - Türkiye iş Bankası kültür yayınlarıKitabı okudu
·
56 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.