Beyaz, narin zambaklar… Gidip inceden esen rüzgârda salınışlarını seyretmiştim. Çok derinden de olsa kendilerine has bir sesleri var mıdır diye kulak vermiş işitememiştim. Sonra nasıl oldu, niye yaptım bilmiyorum, ama aniden bir tanesini tuttum, dalından kopardım. Çıt diye bir ses çıktı. Çıt. Sessiz sedasız yaşayıp giden zambak, ölürken arkasında o kadarcık bir ses bıraktı. O ses olmasa bir can aldığımı anlamayacaktım. Onun az evvel yaşadığını bile düşünmeyecektim. Birini öldürdüğümü hiç bilmeyecektim. Hayattayken sesini bana duyurmadı ya… Ama Zambağın ölürken çıkardığı o çıt sesi beni mahvetti. Elimdeki beyaz cesede mahcubiyet ve pişmanlıkla bakakaldım. Onu yakama takarak bile olsa yanımda taşımaya utandım. Bir an ne yapacağımı bilemeyip gerisin geri yerine bıraktım. Az evvel beraberce yaşadığı akrabalarının arasına, usulca. Ama şimdi sapı toprağın içinde değil,yüzeyinde duruyor, taç yaprakları gözle görülür bir hızla solup kararıyordu.
Sayfa 77Kitabı okudu
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.