sadece kitapta değil aklımda da altını çizdiğim bir alıntı
Evinin kapısında oturuyordun sen, anneanne, yıldızlı, uçsuz bucaksız geceye açılan kapısında evinin, hakkında hiçbir şey bilmediğin ve asla yolculuk yapamayacağın gökyüzünün altında, büyülü tarlaların ve ağaçların sessizliği içinde, sonra doksan yaşının vakarıyla ve hiçbir zaman kaybetmediğin bir gençlik ateşiyle dedin ki: “Dünya öyle güzel, öleceğime öyle yanıyorum ki.” Aynen böyle dedin. Ben oradaydım.
Sayfa 112Kitabı okudu
·
82 görüntüleme
Bazen dünyayı seyrederken hissettiğim şey; bu gören gözlerin bir daha görememeye,duyan kulağımın duyamayacak olmasına doğru yol alan bir yaşam. O günün gelecek olması hüzünlendiriyor.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.