Hz. Aişe (rah) anlatır: "Bir gün Allah Resûlü pabuçlarını dikiyordu. Ben de oturmuş yün eğiriyordum, Baktım ki mübarek alınları terliyor, terinin de nurdan damlalara dönüştüğünü görünce şaşakaldım. Bunun üzerine bana baktı ve,
"Neye şaşırdın?" diye sordu; ben de,
"Ey Allah'ın Resulü! Sana baktım, mübarek alnın terliyor, terler de nura dönüşüyor. Eğer Ebû Kebir el-Hüzeli seni görse, söylediği şiire senin daha lâyık olduğunu anlardı" dedim. Peygamber Efendimiz (s.a.v), "Onun söyledikleri nedir?" diye sorunca, şöyle dedim:
O şöyle söylerdi:
"O, her türlü kusur, ayıp ve hastalıklardan uzaktır.
Onun yüz hatlarına baktığın zaman, yağmur dolu
bulutun şimşeği gibi işık saçardı."
Bunun üzerine Resûl-i Ekrem (s.a.v) elindekini bıraktı, kalktı, bana doğru yöneldi ve iki kaşımın arasından öptü, sonra da,
"Ey Aişe! Allah sana hayırlar versin. Beni öyle sevindirdin ki, ben seni böyle sevindiremedim"buyurdu.¹
¹ Beyhaki, Delalilü'n-Nübüvve, 4/208, 211.
·
91 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.