“
Gözlük takmadan aynaya baktığım için yüzüm bulanık ve buğulu gözüküyordu.Yüzümde en sevmediğim şey gözlüklerim ama diğer insanların bilmediği iyi yanları da var. Gözlüklerimi çıkarıp uzaklara bakmayı severim.
Her şey rúyada gibi puslu gôrúnür .Kirli hiçbir şeyi göremem. Sadece büyük boyutlu seyler, canli güçlü renkler ve ışiklar görünür gözüme. Gözlügümü çıkarıp insanlara bakmayı da severim. Etrafımdaki tüm yüzler nazik, güzel ve güleç görünür. Hem gözlügümü cakardigimda asla insanlaria kavga etmeyi dügünmem, kötü soz soylemeyi istemem.
Ama sonuçta gözlüklerimi sevmiyorum. Gözlüklerimi taktığımda yüzümde ifade diye bir şey kalmiyor. Gözlük, yüzde ortaya çıkan duygu, romantizm, güzellik, öfke, zayıflık , masumiyet, hüzün gibi birçok şeye ket vuruyor.
Ayrıca gözle iletişim kurma işini de absürt bir şekilde imkânsızlaştırıyor.
Gözlük bir hayalet gibidir.
Gözlüklerden nefret etme sebebim göz güzelliğinin insandaki en önemli şey olduğunu düşünmemle alakalı. Burnunuzu görmeseler veya ağzınız sakli olsa da, tek ihtiyaciniz olan gözlerdir .onlara bakıldığında, gözler insana hayatı daha güzel yaşamalı diye düşündürüyorsa bence iyi.
“
·
27 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.