“Kinyas ile Kayra! Ellerinde her zaman sarı ışık noktalarının dans ettiği adamlar...” Baştan sona sinir uçlarıma hücum eden bir kitap oldu. Kadına şiddetin, tecavüzün, kanın, uyuşturucunun, intihar ve ölüm düşüncelerinin hiç peşinizi bırakmayacağı bir kitaba hazırsanız buyurun. Kinyas ve Kayra’nın hayatla mücadeleleri , çoğunlukla da kendileriyle mücadeleleri çok etkileyici, ağızda acı buruk bir tat bırakıyor; çünkü çok gerçek. Hakan Günday defalarca okuyucunun yüzüne vuruyor bu gerçekleri. Ekranlarda görüp kanal değiştirdiğimiz cinayetler, tecavüzler, yolda görüp kaçarak uzaklaştığımız madde bağımlıları ve alkolikler biz görmemeyi seçsek de oradalar. “Hayat kadar duru ve çıplak. Ne eksik, ne fazla!” (sf.210) “Sonra anladım ki meğerse nasırlaşmış ruhum” (sf.126) Evet o nasırları kanata kanata yaşayan adamlar Kinyas ve Kayra. Bütün değerlerden, ahlaktan, kanun ve toplumsal kurallardan bağımsız yaşanmış bir hayatın anlatıldığı ilk bölüm en sarsıcı olanıydı bence. Öyle ki dura dura, soluklana soluklana okuyabildim. “İçimde büyük bir nefret var. Herkese yetecek kadar. Üçüncü Dünya Savaşı'nı çıkartacak kadar. Herkesi öldürecek kadar. Dünyanın havasını indirecek kadar! Bunları yazacak kadar... Nereye kadar? Ölene kadar!..”(sf.143) Sonra yol ayrımında Kayra ile devam eden zihin ölümü… Şu sözler dökülüyor ağzından: “Yalnız kaldım. Kalabildim! Altı milyarın arasına doğdum. Ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından...” (sf. 251) Teknenin ismi Hope'tu. Yani Umut. Umut teknesiyle, bu hayat ve dünyadan umutsuz olduğum için zihnimi öldürmeye gidiyordum. Çelişkilerin yakamı bırakmaya niyetleri hiçbir zaman olmamıştı...(sf.314) “vasiyetimde tek bir cümle olacaktı: “Beni yüzüstü gömün. Çünkü yeterince gördüm!” (sf.379) “Dünyadan kopuyordum, doğduğumda annemden koptuğum gibi. Ama bu sefer, ben kesiyordum aramızdaki bağı” ( sf.397) Ve en sonunda Kinyas… Değişim, dönüşüm, başkalaşım. “ Tek isteğim, kendimi öldürüp küllerimden yeni bir ben yaratmaktı” (sf.488) “Sıradanlığa ulaşmama az kaldığının farkındaydım. Kalabalığı bir yorgan yapıp üstüme örtmektense, yorganın ipliklerinden biri olmak istiyordum. Sadece yalnız kaldığı zamanlarda kendini öldürmeyi düşünen sıradan bir adam olmak istiyordum. Herkes gibi...” (sf.494) Okuması da incelemesi de zor bir kitap oldu benim için.

Hakan Günday ın ilk okuduğum kitabı bu. Dolayısıyla biraz daha yolum var sanırım onu anlamak için. Son söz olarak şunu da eklemek isterim, bu kitabı kalabalık bir ekiple beraber okumamıza vesile olan