Kadim ziyaretçileri olan hayal kırıklıkları, hüsranları, olmayışları, hiçbir zaman hiç kimseye derdini anlatamamanın vermiş olduğu yılgınlık hissi kafasının içindeki yuvarlak masanın etrafında kendilerine ayrılan sandalyelere birer birer kuruldular.
Aslında dünyadan bir hevesi kalmamıştı. Hani şimdi göçüp gitse neredeyse "Oh be!" diyecek raddedeydi. Eni konu ölmek istiyordu; ama o dış görünüşünün verdiği izlenime taban tabana zıt korkak yapısı yok mu, bir parça da kalbine imanla birleşip bu fikri aklına getirmesine bile mani oluyordu. Biraz cesaret sahibi olmak için çok şeyini verirdi şüphesiz. Ancak geldiği noktada ne verirse versin zaman, hayat ve karakter tersine dönemezdi.
Sayfa 36Kitabı okudu
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.