Ben her insanın bir romanda kendinden birşeyler bulduğu kanısındayım . Bu roman; çokça sen, ben, biz’lerle yaşanmışlıklarıyla da… Benim kendimi bulduğum bir cümle var ki “Onların hiçbir şey işlemeyen bir zırhı var, bense çırılçıplağım…” Ve beni etkileyen diğer bir cümleyse” Onun mahvına neden olacak olan aklın aynı gururuydu “ cümlesi oldu.. Şimdiye dek yaşam içerisinde neredeyse herkes ilişkide kalbin gururundan bahsetti , peki ya aklın gururu? Bence kalp gerçekten sevdiğinde gurur etkisiz elemandır ; insanın aşamadığı gurur AKLIN GURURU ‘dur. Ve bunu sadece zırhı olmayıp çırılçıplak yaşam sürenler anlar.. Ve diğer bir çıkarımım ise “ BUGÜN FIRTINA SIRASINDA KAPILDIĞIM KORKUDAN SONRA, ONU NE KADAR ÇOK SEVDİĞİMİ ANLADIM “ Ve anlıyoruz ki yine yeniden insanoğlu hep bir kaybetme korkusu, felaket (ölüm; ) den sonra bazı şeylerin değerini anlıyor fakat bu kabul edilebilir gibi değil. Anna ya gelince “Bu adamın mutsuzluğuna neden olan benim; hiç olmazsa ben de acı çekeceğim . Bundan böyle benim için değerli olan her şeyden, onurumdan ve oğlumdan vazgeçiyorum . Bir günahı(?) işlediğime göre, utancıma ve oğlumdan ayrı kalmaya dayanacağım“ cümlesi benim için Anna ‘yı yüz bin kere bağışlatacak farkındalıklı bir hissin söze dökülüşü.. çırılçıplak seven bir kadın dı Anna..

Anna Karenina - Cilt 1Lev Tolstoy · Yordam Edebiyat · 202139,3bin okunma

·

65 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

OLRİCA