Cavan vaxtı - yəni mən cavanlıqda belə olmuşam - adam romanlardakına bənzər duyğular yaşamaq həvəsinə düşür. O duyğuların həyatımızı alt-üst etməsini, yeni bir gerçəklik yaradıb ortaya çıxarmasını istəyirik. Zaman keçdikcə, məncə, istəklərimiz də dəyişir, daha asan, daha əlçatan nələrsə umuruq: qurduğumuz həyatın olduğu kimi qalmasına can atırıq. "Hər şey qaydasındadır" demək keçir ürəyimizdən. Bunda pis nə var ki?