nasılsam öyle görüyorum gözlerini
bir kez olsun yadsımadım kendimi yabancı aynalarda
*
korkmadım açık vermekten içtenliğim adına
çok çektim korkunun gölge pençelerinden
yine de öğrettim ürpermelerime şarkısını erkekliğin
kayıyorsam arada bir bugün çıkmaz loşluğuna baygınlığın
unuttum sanma seni akıllı umudum
anlamak istiyorum yenemediğim suyumu
yoksa kitap yoksa ölüm çok korkuyorum
seni hep beni yaşıyan türküden soruyorum
bitirsem yokluğunu öpsem ikindilerini
dile gelmeyen güne sığmayan bir tavşana inanıyorum
çocuklardan uzak korkulara daha yakın yaşamak
gücüme gidiyor aldanmak ufkun rengine doymadan daha
nasıl diyebilirim ben bittim diye
gecenin itişinden belli duvarların yetmeyişinden
tek cebimizden çıkan adresidir alışkanlıkların
nasılsa uğultu öyle eziyorum kendimi
unuturum sanma ağzını dönülmez bir duraktır karanfil
*
13.5.1971(Sayfa: 101-102)
*