Ekmeğimi Kazanırken
Küçük Alyoşa büyüdü ve insanların gerçekte ne tür canlılar olduğunu istemeden de olsa anlayacağı bir serüvene atıldı. Otobiyografi serisinin ilk kitabı olan 
Çocukluğum' da dedesi tarafından, kitabın sonunda söylenen " Var git insanların arasına karış..." sözleri ile, Maksim bu hayat denen pisliğin ve sis bulutları içindeki kederli yaşama atılır.
Maksim Gorki ile ilk defa Çocukluğum kitabı ile tanışmıştım ve bu tanışıklıktan muazzam bir keyif almıştım. Bu ikinci kitabı ile resmen ona bir hayranlık beslemeye başladım. Bu da bana sevgili Oğuz Atay'ın 
Tutunamayanlar kitabındaki Selim karakterinde ki Maksim Gorki' ye olan hayranlığını hatırlattı ve kendimi ona daha yakın hissetim. Gerçi Selim' in daha sonra bu hayranlığı giderek azalmıştı ama umarım bu bana olmaz.
Yazarın betimlemeleri öylesine derin, öylesine gerçekçi ve anlamlı ki; her bir satırda ve cümlede o içinde barındırdığı derinlik duygusu sizi içine çekmekte ve o derinlik havuzunda size kederli bir yoğunluk hissi de yaşatır aynı zamanda. Tıpkı hayat gibi; acı, gerçek, anlamsız...
İnsanları tanıdıkça aslında çoğunun ne kadar da gereksiz olduğunu, bu insan olmasaydı Dünya hiçbir şey kaybetmezdi diyeceğimiz ne kadar çok kişi olduğunu görüyoruz. Ancak bazılarının içinde ise bizi kendine çeken ve farklı hissettiren insanlar da olur elbette. Bunların sayısı az bile olsa bize hissettirdikleri ile o boşluğu mutluluk ve güven ile doldururlar. Alyoşa' nın da hayatına bir çok insan girer bu döneminde. Bazılarından nefret eder ve hiç sevmezken, bazılarını ise sever ve onlardan çok şey öğrenir ve bu öğrendikleri ile karakteri oturmaya başlar. Bana göre; Maksim bu insanların her birini, ayrı odalara çıkan kapılar olarak görür ve bu odaların her birini gezip, her köşesini aklına kazır, bunları birleştirerek kendi şatosunu inşa etmeye çalışır Ekmeğini Kazanırken.
Yaşamakta olduğumuz bu gezegende çok fazla iğrençlikler görürüz, canavar diyebileceğimiz insanlarla tanışırız, kötülük nedir onu iliklerimize kadar hissederiz, yaşamın anlamsızlığı içinde kendimizi bulup bununla boğuşuruz, her türden keder girer pencerelerimizden kalbimize... Bu kitapta da bunları görürüz ve Maksim de bu gerçeklerle tüm çıplaklığıyla yüz yüze gelir.
" Daha şimdiden nice üzüntüyü tatmış, hayatın nice acımasızlığıyla, çamuru ile kirlenmiş küçücük yüreğim, henüz tam belirgin olmayan, yakıcı bir takım hayaller içinde yüzüyordu." [ S.87]
"Dünya kapkaranlık bir gecedir insanoğlu için..." der. Maksim Gorki Peki biz bu karanlıkta yolumuzu nasıl bulacağız? Aydınlık diyebileceğimiz bir yer varsa eğer oraya nasıl gideceğiz? Işığımız kalbimiz mi olacak yoksa aklımız mı? Hep birlikte aydınlık günlere, umutlu yarınlara ve mutlu baharlara diyorum insanlık için...
·
152 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.