Bunun sadece anlattığım bir öykü olduğuna inanmak isterdim. Buna inanmayı gereksiniyorum. İnanmak zorundayım. Bu tür öykülerin sadece öykü olduğuna inanabilenlerin şansları daha fazla.
Bu anlattığım bir öyküyse, o zaman sonunu kontrol edebilirim. O zaman öykünün bir sonu olacak ve ardından gerçek yaşam gelecek. Bıraktığım yerden devam edebilirim.
Bu, anlattığım bir öykü değil.
Bu, yaşamaya devam ettiğim sürece zihnimde anlattığım bir öykü.
Yazmaktansa anlatmak, çünkü yazmak için hiçbir şeyim yok ve yazmak kesinlikle yasak. Ancak, bu bir öyküyse, kafamın içinde bile, onu birine anlatıyor olmalıyım. Bir öyküyü sadece kendine anlatamazsın. Her zaman bir başkası vardır.
Hiç kimse olmasa bile.
Öykü mektup gibidir. Sevgili Sen, diyeceğim. Sadece sen, bir ismin olmaksızın. Bir isim vermek seni gerçekler dünyasına bağlar, bu daha rizikolu, daha tehlikeli: orada dışarda, senin yaşama şansının ne olduğunu kim bilir? Sen, sen diyeceğim, eski bir aşk şarkısı gibi. Sen birden fazla demek olabilir.
Sen, binlerce demek olabilir.
Yakın bir tehlikede değilim, diyeceğim sana.
Beni duyabileceğini ferz edeceğim.
Ne var ki yararsız bu, duyamayacağını biliyorum.
Sayfa 68 - Doğan Kitap
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.